Przez ten cały czas ćwiczyłam. Nie myślałam, że będę tak świetnie przygotowana. Potrafiłam już przekazywać płomień. Sama go tworzyłam i odbierałam ten który stworzył Kasper. Do tego potrafiłam wykorzystywać wodę która znajduję się w organizmie, z łatwością mogłam przewrócić kogo chciałam, woda mnie słuchała. Potrafiłam wylewać wodę z każdego centymetra mojego ciała. Wszyscy mi mówili, że staję się wtedy przezroczysta i wyglądam jak fontanna. Wierze im bo Kasper pokazał jak to wygląda z ogniem. Potrafi się zamienić w wielką kule ognia, jednak on na tyle nad tym panuje, że nie pali żadnego ubrania. Ja jednak za każdym razem jestem cała mokra. Spakowałam się z powrotem w moją torbę leżała obok drugiej torby. Kasper nie mógł inaczej przemycić swoich rzeczy na pogrzeb. Jego walizka pojedzie ze mną, a on później do nas ma dołączyć. Oczywiście opiekunowie o tym nic nie wiedzą. Wstałam z parapetu i spojrzałam na wazonik, który stał na kominku. W nim były dwie piękne białe róże. Podeszłam do nich. Dotknęłam ich płatki, były miękkie i strasznie delikatne. Kasia wiedziała jak o nie zadbać. Wyjęłam jedną z nich.
- spodobałaby ci się.- powiedziałam.
- Jeżeli wierzyć w duchy to zobaczy ją.- powiedział Kasper.
Nie usłyszałam jak wszedł do salonu.
- myślisz, że dla nas też jest coś po śmierci?
- Mam taką nadzieje.
Odwróciłam się w stronę chłopaka. Jego wygląd zrobił na mnie wrażenie. Był ubrany w czarny garnitur, jego czarny krawat był piękną ozdobą do jego białej koszuli. Wyglądał tak elegancko i pociągająco...Aż się zdziwiłam, że to pomyślałam.
- źle się ubrałem? Co tak na mnie patrzysz?
- Nic. Przypomniało mi się coś. – skłamałam.
Podniosłam „moje” walizki i zeszłam na dół. Kasper wziął tylko róże.
Na dole spotkałam Artura. Przez ten cały czas nie odzywał się do mnie. Teraz jednak mnie zmierzył i spojrzał na moje walizki.
- aż tyle tego?
- Przeszkadza ci to? – syknęłam
Daniel podszedł do mnie i wziął ode mnie walizki.
- zaniosę je do samochodu.
On już nie był tak elegancki. Miał ubrane ciemne dżinsy i białą koszule. Kasia wychyliła się z kuchni z reszta kwiatów. Miała ubraną taką samą czarną sukienkę jak ja jednak na niej wyglądała lepiej. Jej rude włosy był ładnie upięte. Wsiadając do samochodu ukułam się kolcem w miejscu gdzie goiła się dalej moja rękę. Zabolało, jednak udałam przed wszystkimi, że nic mi nie jest. Ruda z Danielem ciągle się o mnie martwili uważali, że nie powinnam jechać, nie obchodziło ich nic, że obiecałam. Sądzili, że on by tego nie chciał.
Przed kościołem stał mój opiekun, a przy nim policjant. Nie mam pojęcia czego oni znowu od niego chcą i tak nic nie znajdą. Kamery nic nie wykazały. Ze mną już też rozmawiali, ale co ja im mogłam powiedzieć w tym szoku nic nie pamiętałam, a na ciele Dawida też nic nie znaleźli. Oczywiście Dargorad nie mógł się zgodzić na sekcje zwłok, teraz rozumiem dlaczego Artur tak szybko przewiózł zwłoki. Nikt nie powinien się dowiedzieć, że Dawid zginął od istot z darami. Przez to nie mielibyśmy życia.
Całą ceremonię byłam nie obecna nie miałam zamiaru niczego słuchać. Dopiero na sam koniec, spojrzałam jak grabarze zakopywali dziurę. Podeszłam i położyłam róże na inne kwiat.
- żegnaj.
Tym razem nie popłynęła łza. Pogodziłam się już z tym. Reszta już na mnie czekała przy samochodzie, Dargorad przeniósł moje walizki do swojego samochodu. Zauważyłam jak ostatni raz spojrzał w kierunki cmentarza, ale było widać w nim również rezygnacje, nie było widać aby chciał tu wrócić żywy.
- jesteś pewna, że chcesz jechać?- spytał Daniel.
- Tak.- przytuliłam go mocno. – nie zapomnij o mnie.
- O tobie nie da się zapomnieć.
Podeszłam do rudej ona również mnie przytuliła, biło od niej ciepło.
- wróć, bo z kim ja będę się mogła kłócić.
Uśmiechnęłam się.
- postaram się.
Artur nie miał zamiaru się ze mną żegnać siedział w samochodzie. Kasper już stał przy drzwiach. Spojrzałam mu w oczy.
- mi nie będzie brakować kłótni z tobą. – powiedział
- Wiem.- otworzyłam swoje drzwi.
Było widać, że to wkurzyło Daniela, spiorunował spojrzeniem Kaspra, ale nic nie powiedział. Wsiadłam do samochodu. Opiekun szybko ruszył. Nie chciałam spojrzeć w lusterko. To już jest za mną, teraz trzeba patrzeć do przodu.
O moich wrogach dowiedziałam się tyle co nic. Dargorad jakimś cudem ich namierzył dzięki swojemu koledze z Pragi. Wiem tylko tyle, że jeden z nich jest strasznie niebezpieczny, ponieważ on potrafi odebrać życie poprzez dotyk do tego jest szybki. Opiekun sądzi, że oni to początek, bo z nimi nigdy nie zadzierał i to nie oni są źródłem ataku, ale i tak zapłacą za śmierć.
Ten znajomy ma na imię Oskar niby jest dobrze zbudowanym mężczyznom i z tego co się dowiedziałam słyszy myśli innych. Przez to wiele trenuje, nie chce być bezbronny. Poznali się jak jeszcze Dargorad był dobry. To co się stało później nie wpłynęło na ich znajomość, co mnie zastanawiało, ale nie miałam wpychać nosa w nie swoje sprawy, jak będą chcieli to mi sami wszystko powiedzą. Najgorsze będzie jednak uważać przy nim co się myśli. Niby potrafi to wyłączać, ale mnie na pewno będzie słuchał. Będzie chciał mnie poznać na swój sposób.
+ udało mi się uciec, teraz biegnę na pociąg. Później mi powiedz gdzie mam się kierować.
Nasz plan polegał na tym aby Kasper uciekł ze sklepu jak będą na zakupach, bo to było pewne, że skorzystają z tego że są w mieście. Miał wtedy udać się na pociąg i kierować się na Wrocław, konkretną miejscowość miałam mu podać jak sama się wszystkiego dowiem.
Po godzinie ciszy miałam już wszystkiego dość. Nie mogłam spać, ani zająć czymś myśli.
- Dokąd jedziemy?
- Zatrzymamy się w Trzebnicy. Oskar ma tam na nas czekać. Ustalimy wszystko i jutro zabieramy się za pościg. Mam nadzieje że są jeszcze w Polsce.
Mam nadzieje, że Kasper wie gdzie to jest. Bo mi ta nazwa nic nie mówiła.
+ Zatrzymamy się w Trzebnicy.
+ Gdzie to jest?
+ nie wiem spytaj konduktora jak możesz tam łatwo dotrzeć może będzie wiedział.
Nic mi już nie odpowiedział. Jego myśli pozwolą mi się uspokoić. Zamknęłam oczy. W pociągu panował straszny duch, przez chwilę czułam wiatr, pewnie jedno z okien było otwarte. Poczułam jeszcze irytacje i złość. Na mojej twarzy pojawił się grymas to na pewno mnie nie uspokoi.
- Nad czym się tak skupiłaś?
- Otworzyłam oczy i wszystko ode mnie odpłynęło. Co?
- Na czym się tak skupiłaś?
- Na niczym konkretnym.
- Nie kłam.
- Próbowałam się czymś zająć.
Było widać, że chce znowu o coś zapytać ale nic nie powiedział. Chciałabym być tak skupiona jak on. Potrafił wszystko organizować chociaż nie miał na nic sił. Może to była zwykła determinacja. Sama nie wiem.
Droga minęła okropnie. Teraz z Dargoradem wyciągaliśmy walizki. Zatrzymaliśmy się w jakimś domu. Nie mam pojęcia do kogo on należy. W jednym z pokoi paliło się światło, jednak nikt nie wyszedł nas powitać. Z tego co wiedziałam Kasper również był niedaleko co mnie dość zdziwiło, pierwszy raz kolej jest tak punktualna. Z podwórza wchodziło się prosto do salonu, to światło co widziałam właśnie świeciło się tu. Na środku stał potężny mężczyzna. Uśmiechał się do nas. To na pewno był Oskar i w tej chwili dotarło do mnie, że on słyszy moje myśli. Dargorad podszedł do niego i podał mu dłoń. To był mocny uścisk. Jednak Oskar nie patrzył na Dargorada tylko na mnie.
- To jest właśnie Blanka.
Nic nie powiedział ani się nie ruszył tylko patrzył mi prosto w oczy. Jednak tam nie mógł nic zobaczyć bo miałam soczewki. W tej chwili się uśmiechnął.
- Wiem.
Tym się zdenerwowałam mógłby chociaż udawać, że mnie nie podsłuchuje. Ścisnęłam swoje dłonie w pięść.
- Nie denerwuj się tak przepraszam.
Teraz ja nic nie powiedziałam.
- Blanka obok jest drugi pokój możesz go zająć. – powiedział opiekun.
Podniosłam walizki i skupiłam wzrok na pomieszczeniu. Myślałam o kolorze jaki tu jest, głęboka czerwień ten dom musi należeć do jakiejś kobiety, drugi pokój był ciemno zielony. Okropnie to wyglądało.
+ jaki to jest numer domu?
Na tą myśl aż się wyprostowałam, przecież Oskar mnie podsłuchiwał. Postawiłam walizki i wróciłam do salonu.
- Chce abyś przestał śledzić moje myśli.
- Ale ja nie chce.
- Chcesz abym i ja zaczęła wykorzystywać swoje dary?
- Chyba dar.
- Jesteś tego taki pewny?
- Blanka uspokój się. Jeżeli nie masz nic do ukrycia to nie musisz się obawiać.- Dargorad pił jakąś wodę- nie przejmuj się tym.
- W takim razie idę się przejść.
- Mój dar działa na odległość jeżeli wiem jakiego głosu mam słuchać.
Kurwa.
- i nie przeklinaj.
- W myślach mogę robić co chce!- wyobraziłam sobie jak wale w niego młotkiem. Na tą myśl się uśmiechnęłam. Jednak on również.
Odwróciłam się i trzasnęłam drzwiami.
Wyobraziłam sobie ptaki, piękne czarne ptaki, a dokładnie 70 czarnych ptaków.
+ 70.
Właśnie teraz zdałam sobie sprawę z tego, że on słyszy tylko to co ja myślę, a nie to co inni chcą mi przekazać. Na tą myśl znowu się uśmiechnęłam. Spojrzałam w niebo. Co prawda nie było na nim żadnych czarnych ptaków ale były za to gołębie. Doszłam do jakiegoś przystanku. Usiadłam na ławce i dalej obserwowałam niebo. Jak byłam mała uwielbiałam patrzyć na chmury, zawsze przybierały jakieś postacie, szkoda, że dziś nie mam tak wielkiej fantazji.
- Co tam jest ciekawego?
Przede mną stał jakiś chłopak, wydaje się, że jest w moim wieku.
- a musi być coś ciekawego?
- Tak się ładnie przy tym uśmiechasz.
O matko.
- Gdzie jedziesz?
- Nigdzie.
- To czemu tu siedzisz?
- Bo lubię.- powinien się skapnąć, że nie mam zamiaru z nim rozmawiać.
- Pierwszy raz cię widzę, a mieszkam obok przystanku.
- Bo może jestem tu pierwszy raz.- powiedziałam to zimno.
- Co tak chłodno?
- W wakacje przyda się chłód.
- To może masz ochotę na coś zimnego?
I jeszcze co?
-Ja bym miał ochotę- stanął za nim Kasper z uśmiechem.
Jednak gdy tylko chłopak się obejrzał to go zmierzył i zrobił jedną z swoich popisowych min.
- a ty to kto?
- Nie męcz. Blanka to idziemy?
Wstałam i ruszyłam w stronę domu, nie spojrzałam już na chłopaka.
- Po twojej minie stwierdzam, że jest natrętny.
- Starał się być miły.
- Gdzie nocujemy?
- Zobaczysz.
- Podsłuchuje twoje myśli? Myślałem, że ze względu na Dargorada daruje sobie. Jednak z twoich krótkich odpowiedzi można wywnioskować jedno. Robimy im niespodziankę.
- Jak tak myślałeś to znaczy, że jesteś naiwny.
Otworzyłam drzwi do domu. Opiekun z Oskarem siedzieli na kanapie mieli dziwne miny. Pewnie już od podwórza wiedzieli, że nie wracam sama. Tylko Oskar nie znał tego głosu i nie mógł wiedzieć kto to jest.
- co ty tu do cholery robisz?- wysyczał Dargorad
- a jak myślisz?
On zaczyna mnie coraz bardziej zaskakiwać.
- Masz w tej chwili wracać do domu! Słyszysz?
- A jak nie to co?
Oskar wstał. Zrobiłam krok do przodu bo nie byłam pewna po co wstał.
- On nie ma zamiaru wracać, jest tu ze względu na Blankę i ich połączenie. Czuje przed tobą strach, ale jeszcze większy przed nieznanym. Nie wie co oznacza stracić część siebie. Nie chce by Blanka zginęła.
- Nie obchodzi mnie to masz wracać! Artur się już pewnie wścieka. Więc lepiej wróć do niego.
- Nie ma zamiaru stąd iść.
On mi zaczyna działać na nerwy.
- Zamknij się! Co ty myślisz, że Kasper nie umie mówić?!
- Może i umie ale ja wole mówić to co on myśli, a nie to co chce abyśmy o nim wiedzieli.
- To jak to ci twój przyjaciel powiedział nigdzie się stąd nie wybieram. Na razie.
- Na razie?
- Chce jechać z nami.
- Ty sobie chyba żartujesz. Nie mam zamiaru brać ze sobą balastu.
- Nie będę balastem. To dzięki mnie Blanka jest silniejsza niż była.
- On naprawdę myśli, że dużo potrafi- Oskar się zaśmiał.
- Potrafi więcej niż ty. – wysyczałam.
- Nie sądzę, znam jego każdy ruch. Nie będzie w stanie nie myśleć.
Zaczęłam tracić panowanie nas sobą. Czułam jak woda we mnie wrze. Przypomniałam sobie jak patrzyłam ostatni raz w oczy Dawida. Było widać w nich jak jego wola walki wygasa. Oczy stawały się być puste. Jego uścisk stawał się coraz słabszy. Oskar spojrzał na mnie w jego oczach był ból. Podziałało zwrócił na mnie uwagę.
- Przestań!
- Wiesz po co Ci to pokazałam? Żebyś wiedział po co ja tu jestem.
- Ale on nie jest tu z tego samego powodu.- spojrzał na Kaspra w jego oczach znowu zobaczyłam ból.
Dargorad dołączył do kolegi i stanął koło niego.
- co się stało?- spytał.
- Blanka podczas pierwszej nocy po zabójstwie nie panowała nad sobą i wszystkie uczucia wysyłała Kasprowi.
Teraz to ja byłam w szoku. Nigdy mi nic nie mówił, że wiedział co czułam. Nawet do głowy mi nie wpadło, że podczas snu mogę nieświadomie odblokować się przed Kasprem.
- Zostaje z wami. Zadzwonię do Artura i również mu to powiem.
Dargorad podał mu swój telefon. Chociaż wie dokładnie, że te uczucia które przeżywał Kasper nie były jego własnym odczuciem to i tak to podziałało. Kasper wziął telefon starając się nie dotykać przy tym ręki mojego opiekuna.
- Zaraz wrócę- i wyszedł na podwórze.
Dargorad spojrzał w moje oczy.
- Dlaczego chcesz by on był z nami?
- Bo może być przydatny.
Oskar również chciał coś powiedzieć, ale opiekun podniósł szybko rękę i go uciszył.
- Jesteś pewna, że nam pomoże? Nie obawiasz się tego, że po prostu bawi się z nami i chce się odpłacić za Anię?
- Przecież Oskar go sprawdza.
- On słyszy tylko to co podaje mu się na tacy. Ufasz mu?
Dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że mu nie ufam. Nie rozumiem po co mnie o to jeszcze pyta. Oskar na mnie dziwnie patrzył.
- to milczenie daje mi odpowiedź.
- Ufam mu.
Oskar znowu chciał coś powiedzieć, ale Dargorad znowu podniósł rękę.
- Jesteś pewna?
Przeszły mnie ciarki. Po co on mnie pyta jak wie, że mu kłamię i za chwile potwierdzi to Oskar? Chce mu ufać, ale nie potrafię. Dopiero zaczynam się do niego przyzwyczajać. Jednak nie ufam nikomu w tym pomieszczeniu, a jednak tu jestem i z nimi rozmawiam. Staram się ich rozumieć i wydaje mi się, że wiedzą co robią więc
- tak jestem pewna.
Dargorad opuścił rękę.
- chciałeś coś dodać?
Spuściłam wzrok nie chce widzieć reakcji.
- Ona nie wie komu może ufać. Boi się zaufać. Ale bynajmniej jest ostrożna.
Ostrożna? Ja. Na pewno. W tym momencie wrócił Kasper położył telefon na stolik do kawy.
- Jest wściekły ale nie może decydować o tym czy wybieram opiekuna czy moją drugą część życia.
Zaśmiałam się. Nigdy bym się nie odważyła tak o nim powiedzieć. Ale tylko takim sposobem mogliśmy dojść do celu.
- Powiedziałeś mu gdzie jesteśmy?- w oczach Dargorada zabłysło coś złowrogiego.
- Nie.
- No tak nie musi pytać. Dobrze wyczuwa gdzie się znajdujesz bo zna to miejsce. W końcu to tu harcował z Anią.- uśmiechnął się- Ta jej głupia koleżanka pozwalała na te schadzki, a teraz tu mieszka jej głupia siostrzenica.
Kasper cały się spiął.
- Nie musisz się obawiać, wyjechała gdzieś na wakacje, a klucze zostawiła Oskarowi. Dobrowolnie- i znowu się uśmiechnął.
A mnie znowu przeszły ciarki. Wiedziałam, że mi nic nie grozi, jednak i tak nie czułam się komfortowo. Chłopaka obleciał strach. Ale pewnie nie tylko ja go czułam, spięcie dało się odczuć w całym pokoju. Nie trzeba było umieć czytać w myślach.
- Sam się tu wprosiłeś. Nie mam zamiaru być dla ciebie miły. Tu nie ma Artura, ani twoich kolegów. Chociaż dla mnie to i tak nie był problem, ale musiałem udawać ze względu na Blankę.- powiedział to swoim władczym i dumnym głosem.
- To dobrze, bynajmniej poradzisz sobie z wrogami.- Kasper powiedział to dość normalnym głosem.
- Ja może sobie poradzę, ale wątpię w twoje siły. Ale płakać po tobie nie będę.
- Koniec tego. Musimy zacząć ze sobą pracować, jeżeli chcemy by nam wyszło. Musimy porozmawiać o tym co już wiemy czy sobie ufamy czy nie.- mówiąc to Oskar rozsiadł się na kanapie.
Dargorad również usiadł. Ja wzięłam jedno z krzeseł i usiadłam naprzeciwko kanapy, Kasper poszedł w moje ślady.
- Tych dwóch to dopiero początek, całe szczęście są samotnikami więc nie będzie nikt ich mścił. Jeden z darów znamy, drugi dalej jest mi nie znany, ale mam nadzieje, że dowiem się czegoś więcej. Ale zanim powiem coś jeszcze muszę wiedzieć czy w ogóle jesteście zdolni zabić. – uważnie na nas spojrzał.
- Przyrzekłam że ich dopadnę i to zrobię, wahać się mogę dopiero jak już to zrobię.- powiedziałam
- Nie mam zamiaru iść z wami dać się zabić, albo oni zabiją mnie albo ja ich.- powiedział ostro Kasper.
- Naszym celem jest Mateusz jego dar nie będzie stanowił dla nas żadnego zagrożenia ponieważ, potrafi leczyć, a tym nie da rady zabić. Musicie znać powód po co on kazał zabić Dawida, po co śledził każdy ruch Dargorada, ponieważ przeciwnik nie może was rozkojarzyć.
I zamilczał. Ta cisza mogła oznaczać tylko jedno Dargorad kogoś skrzywdził i nawet jego przyjaciel nie chce o tym mówić.
- kogo zabił? – spytałam.
- Jego córkę, miała 4 lata, nikt nie jest pewien jakie dary odziedziczyła po rodzicach, jej matka zmarła przy porodzie.
Jego córka była dla nim wszystkim. Zrobiło mi się słabo. Małe bezbronne dziecko. Nikomu nie zagrażało.
- Nie zagrażało, ale mogło zagrozić. Jej dar po matce mógł być ogromny. Została zabita z zlecenia. Nikt nie myślała wtedy o tym, że jest to jeszcze dziecko.
Spojrzałam w oczy opiekuna. Nic nie wyrażały. Jakbyśmy rozmawiali o pogodzie, o czymś co jest bezwartościowe i nie ma tak naprawdę znaczenia. Zaczęłam się nim brzydzić.
- Zleceniodawca już dawno gryzie piach. Blanka spójrz na mnie..
Spojrzałam w oczy Oskara.
- Jesteś dalej pewna, że chcesz wziąć w tym udział?
Kasper na to pytanie się wyprostował.
- Pomogę wam przy zabójcach, nie liczcie na to, że zabije zrozpaczonego ojca, który stracił wszystko co ma.
- Jeżeli myślisz, że on jest lub był dobrym człowiekiem to się mylisz. To, że leczy to nic nie znaczy. On stoi na czele mafii która handluje kobietami.
Zamknęłam oczy tego było za dużo. Wokół tego wszystkiego było samo zło.
- chcesz wiedzieć po co mu ten dar?
Nie byłam pewna czy chce wiedzieć.
- Tylko po to, żeby te dziewczyny wytrzymały więcej niż są w stanie. Leczy je tylko po to by dalej mógł na nich zarabiać. Śmierć jego córki nic nie zmieniała.
Zrobiło mi się niedobrze. Wstałam.
- łazienka jest obok pokoju w którym masz rzeczy.
Gdy wróciłam wszyscy dalej siedzieli na swoich miejscach.
- Musicie iść spać. Jutro możemy ich już dopaść. Do tego Blanka musisz podjąć decyzje czy jesteś dalej pewna tego wszystkiego.
